‘Mijn cliënt werd ziek en het bleek dat hij hiv positief was. Hij werd heel somber en kwam tot niets, hij verwaarloosde zijn huis, zag niemand meer en liet zijn administratie versloffen. Ik ben een jaar lang wekelijks bij hem op bezoek gegaan. Hij wilde alles op orde krijgen en weer wat mensen leren kennen. Daar kon ik hem bij aanmoedigen en soms daadwerkelijk een handje helpen. Na een jaar had hij weer een dagritme en ook weer wat plezier in zijn leven.’
‘Ik ben al vier jaar buddy bij een vrouw van 77. Ik zie haar in elk geval eens in de 14 dagen. Ze is slecht ter been, daardoor ziet ze niet veel mensen meer. Als het mooi weer is proberen we samen naar buiten te gaan want alleen durft ze dat niet zo goed meer. Soms ga ik tussendoor een keer met haar mee, bijvoorbeeld als ze naar het ziekenhuis moet. We kletsen veel, ze heeft een heel interessant leven gehad. Soms gaan we naar een museum. Daar zou ik in mijn eentje zelf nooit aan toe komen, dus nu zie ik nog eens wat.’
‘Het grootste deel van de dag lig ik in bed want ik heb een dwarsleasie. Ik heb thuiszorg en ze helpen me goed, maar ze hebben weinig tijd voor een praatje. Mijn buddy komt één keer per week na zijn werk bij me langs; dan eten we samen wat; soms alleen een boterham, maar we laten ook wel eens een pizza’s komen of mijn buddy kookt. We praten en lachen dan heel wat af.’
‘Ik heb Parkinson en daardoor kan ik steeds minder. Ik heb nu al zeven jaar een buddy, Wim is de derde buddy. Allemaal aardige mensen! Als het mooi weer is gaan Wim en ik samen naar buiten, alleen wordt dat steeds moeilijker. Soms neemt hij me mee in de auto. We praten veel. Af en toe gaan we samen boodschappen halen om te koken. En dan eten we gezellig bij mij thuis.’